Genetički inženjering
Izložba Bojana Radojčića “Genetički inženjering” u Savremenoj galeriji Subotica pokušava da dekonstruiše post-jugoslovensku ideologiju, proničući u tajne mehanizme njenog simboličkog nasilja nad generacijama stasalim pod njenim uticajem.
Termin genetički inženjering, koji obuhvata metode veštačkog obrazovanja novih kombinacija naslednog materijala, simbolički je upotrebljen u Radojčićevom radu u svrhu “pronicanja u naizgled sekundarne aktivnosti kojima su srpske post-jugoslovenske elite sprovodile promenu državne ideologije, permanentno menjajući genetički kod jugoslovena srpske nacionalnosti”.
Društvena mobilnost, koju su stimulisali jugoslovensko obrazovanje i progresivne kulturne i radne politike, učinila je da su "brojna deca nepismenih i neobrazovanih roditelja nakon Drugog svetskog rata kreirala novu, progresivnu i rastuću klasu Jugoslovena koju su odlikovali solidarnost, internacionalnost i nad-nacionalnost. Raspadom Jugoslavije, upravo ta klasa, kao najranjivija, našla se na najžešćoj meti vaskrslih konzervativnih i religijskih elita. Simboličko, tj. nevidljivo nasilje post-jugoslovenskog društva se zasigurno ogleda u obnavljanju nacionalizma i religijskog tradicionalizma svojstvenih tim elitama koje je socijalistička Jugoslavija privremeno eliminisala, elitama kojima ni u jednom trenutku njihove vladavine, simbolički posmatrano, nisu trebala deca koja će raditi uz pomoć svih pet prstiju, već najviše tri", navedeno je u tekstu povodom izložbe.
Izložba “Genetički inženjering” tako ukazuje na ono nevidljivo nasilje zahvaljujući kojem se, u Burdjeovskom smislu, dominirajuće političke i intelektualne elite reprodukuju, stvarajući nevidljive, tj. sekundarne žrtve u okviru društva kojim upravljaju.
Danas, nakon dve i po decenije od raspada Jugoslavije, izložba “Genetički inženjering” pokušava da “dekonstruiše post-jugoslovensku ideologiju, proničući u tajne mehanizme njenog simboličkog nasilja nad generacijama stasalim pod njenim uticajem, te podsećajući da smo danas nesvesni da nam se deca rađaju samo sa tri prsta i šta je do toga dovelo”.
Izložba postavlja pitanje zašto smo danas ravnodušni što nam se deca rađaju drugačija, te zašto se slike prošlosti sistematski brišu i skrivaju kako nas ne bi podsećale na ono što smo ne tako davno bili.
Bojan Radojčić, rođen 1981. u Šapcu, diplomirao je slikarstvo 2004. godine na Akademiji lepih umetnosti u Beogradu. Aktivan je na umetničkoj sceni od 2009. godine, od kada je imao 14 samostalnih izložbi u zemlji i inostranstvu. Takođe, izlagao je na brojnim grupnim izložbama i festivalima u Srbiji, Grčkoj, Nemačkoj i Danskoj. Od 2011. redovno učestvuje na sajmovima umetnosti u Danskoj (Copenhagen Art Fair, Art Aarhus, Art Herning).
Radojčić je 2012. bio finalista nagrade “Dimitrije Bašičević Mangelos”, a 2011. dobio je prvu nagradu na izložbi “Vizura nove osećajnosti” u Čačku, dok je 2010. nagrađen na Oktobarskom salonu u Šapcu. Iste godine je bio finalista za glavnu nagradu Fonda Vladimira Veličkovića.
Radovi mu se nalaze u privatnim kolekcijama u Austriji, Danskoj, Italiji, Norveškoj i Islandu, kao i Muzeju savremene umetnosti Vojvodine u Novom Sadu.
Član je Udruženja likovnih umetnika Srbije, a trenutno živi i radi u Beogradu.
Izložba u Savremenoj galeriji Subotica biće otvorena do 4. decembra.
(SEEcult.org)
