Bradić povodom smrti Pašića

Ministar kulture Srbije Nebojša Bradić izrazio je saučešće povodom smrti istaknutog pozorišnog kritičara, novinara i publiciste Feliksa Pašića, navodeći da je u radnom veku “u najboljem maniru spajao je oblast kulture i oblast medija, dajući obema pečat autentičnosti”, po kojem će još dugo biti pamćen.

Ministar kulture Srbije Nebojša Bradić izrazio je saučešće povodom smrti istaknutog pozorišnog kritičara, novinara i publiciste Feliksa Pašića, navodeći da je u radnom veku “u najboljem maniru spajao je oblast kulture i oblast medija, dajući obema pečat autentičnosti”, po kojem će još dugo biti pamćen.

“Vest o odlasku Feliksa Pašića sa javne i životne scene duboko nas je potresla. Za sobom nije ostavio samo čitavu biblioteku svojih knjiga posvećenih brojnim kulturnim stvaraocima, već i nezaboravne trenutke razgovora i lekovitog druženja. Oslanjali smo se na njegov enciklopedijski duh, učili kako se živi u pozorištu, na filmu i televiziji...”, naveo je Bradić u telegramu saučešća.

Komemorativni skup povodom smrti Pašića biće održan 3. avgusta na Velikoj sceni Ateljea 212.

Pašić je preminuo 31. jula u Beogradu u 72. godini, posle teške bolesti.

Pašićeva kritičarska delatnost obuhvata razdoblje od 40 godina, a bio je i jedan od najplodnijih istraživača i hroničara pozorišnog života na prostoru bivše Jugoslavije, kao autor niza knjiga, monografija i dokumentarnih TV emisija.

Poslednja njegova knjiga “Muci - Ljubomir Draškić ili živeti u pozorištu”, posvećena legendarnom reditelju i dugogodišnjem upravniku Ateljea 212, objavljena je ovog leta u izdanju Muzeja pozorišne umetnosti Srbije, a Pašić je tim delom pokušao da, na osnovu dokumentarne građe, rasvetli činjenice iz Draškićevog života (1937-2004) i pozorišnog delovanja.

Rođen 19. februara 1939. u Splitu, Pašić je studirao francuski jezik i književnost, a novinarski vek proveo je u “Borbi” (1960-1975), Radio Beogradu (1975, 1976) i Televiziji Beograd (1976-2000).

U “Borbi” je početkom 60-ih objavio seriju razgovora sa savremenim jugoslovenskim piscima, a za TV Beograd snimio je oko 150 dokumentarnih emisija, među kojima je i serija portreta značajnih pozorišnih ličnosti srpske istorije, u prvom redu glumaca.

Pokrenuo je i nekoliko godina vodio i uređivao televizijske “Hronike Bitefa”.

Kritičarsku delatnost započeo je 60-ih, a jedno vreme pisao je filmsku kritiku, dok se od početka 70-ih posvetio pozorištu.

Bio je stalni pozorišni kritičar “Borbe”, “Večernjih novosti”, Radio Beograda, “Dnevnog telegrafa” i “Teatrona”.

Uporedo sa redovnom kritičarskom aktivnošću, predano se bavio glumcima, nastojeći da u razgovorima s njima ispita ne samo fenomen glume, već i da ispiše specifične glumačke biografije (serija “Glumci govore” u časopisu “Scena”).

Razvio je i usavršio naročitu vrstu portretisanja pozorišnih umetnika kroz javne razgovore, a stenogrami tih razgovora jednim delom su objavljeni u “Teatronu”.

U raznim ulogama - selektora, člana žirija, voditelja razgovora o predstavama, aktivno je prisutan na svim važnim pozorišnim festivalima i manifestacijama u zemlji.

Bio je poslednji savezni selektor Sterijinog pozorja (1989. i 1990), a 15 godina je, kao selektor i umetnički direktor, davao kreativni pečat Festivalu monodrame i pantomime u Beogradu, te osnovao i tri godine vodio Jugoslovenski festival pozorišta jednog glumca u Nikšiću.

Sa glumicom Svetlanom Bojković pokrenuo je i sedam godina (1992-1999) uređivao pozorišne novine “Ludus”, u kojima je objavio 60 opsežnih razgovora sa pozorišnim umetnicima.

Autor je knjiga “Savremenici” (razgovori sa jugoslovenskim piscima - 1965), “Oluja” (dnevnik predstave - 1987), “Kako smo čekali Godoa kad su cvetale tikve” (dokumentarno istraživanje slučajeva zabrane dve pozorišne predstave - 1992), “Zoran” (razgovori sa Zoranom Radmilovićem - 1995), “Karlo Bulić - avantura kao život” (1992), “Mira Trailović, gospođa iz velikog sveta” (2006), “Glumci govore I, II” (razgovori sa šesnaestoro srpskih glumaca - 2003), “Joakimovi potomci” (portretni medaljoni dobitnika Statuete “Joakim Vujić” - 2006).

Autor je monografija “Grad teatar Budva - Prvih deset godina” (1998),
“Grad teatar Budva - Drugih deset godina” (2007), “Deset festivala pozorišta za djecu” (o Jugoslovenskom festivalu pozorišta za đecu u Kotoru, 2002), “Beogradsko dramsko pozorište - 60 godina” (2007), “Vuk, z. p. Tršić, Vukovi sabori 1933-2008” (2008), “Zvezdara teatar 1984-2009” (2009).

Priredio je i knjigu o dramskoj umetnici Oliveri Marković, knjigu kritika Slobodana Selenića (Dramsko doba), knjigu pesama i zapisa Ljubiše Bačića (Moj živote malo li te ima), a koautorski je sarađivao u monografijama o Ljubi Tadiću, Miri Stupici, Miji Aleksiću, Zoranu Radmiloviću, Nevenki Urbanovoj, Raheli Ferari, Danilu Stojkoviću, Mariji Crnobori.

Preveo je sa francuskog “Ogled o neposrednim činjenicama svesti” Anrija Bergsona (“Velika edicija Ideja”, 1978).

Pašić je dobitnik niza nagrada i priznanja, među kojima su dve Sterijine nagrade za pozorišnu kritiku (1983, 1992) i Sterijina nagrada za naročite zasluge na unapređenju pozorišne umetnosti i kulture (2006).

Dobitnik je i godišnje nagrade Radio Beograda 1975. godine, nagrade “Svetozar Marković” (1979), te nagrade “Arman Lanu” na Međunarodnom televizijskom festivalu u Monte Karlu 1985. Takođe, dobitnik je Spomen plakete grada Beograda 1974.

(SEEcult.org)