Belićevi eseji o izazovima modernosti
Knjiga eseja “Izazov modernosti” umetnika Milije Belića, koji živi i radi u Parizu, objavljena je u izdanju Arhipelaga i galerije New Moment, a govori o nekim od najzanimljivijih izazova modernog doba i moderne umetnosti.
Modernost je, kako navodi Arhipelag, stalni izazov za Belića, kako u njegovim radovima, u kojima istrajno i suptilno preispituje iskustva i senzibilitet novog doba, tako i u njegovim esejima u kojima se suočava i sa svojom stvaralačkom avanturom i sa opusima velikih srpskih, evropskih i svetskih umetnika.
Belićevi eseji predstavljaju retko svedočanstvo i analitičke zapise o novoj monumentalnosti Petra Omčikusa, o skulpturama Momčila Milovanovića, o slikarskom metajeziku Sretena Nikčevića ili o fotogramima Mirka Lovrića. Belić studiozno piše o Brankusiju kao ocu moderne skulpture ili pak o poetičkim izazovima moderne umetnosti - od fenomenologije stila i plastičkog ritma i muzičkog prostora, kao mogućih osnova za jednu prolegomenu metaumetnosti, preko slikarstva permanentnog krika, nove srpske apstrakcije i novih umetničkih migracija, do neokonstruktivizma, emancipovane forme i geometrijske apstrakcije danas.
Belićeva posebna tema jeste Pariz, gde živi i radi već godina, pa otuda čitav niz eseja u kojima govori o pariskom umetničkom duhu, o umetničkim vezama Beograda i Pariza, o prisustvu i tragu srpskih umetnika na važnim pariskim salonima i na pariskoj likovnoj sceni.
Knjiga na kraju sadrži tri razgovora sa Belićem koje su o njegovom likovnom opusu i pogledima na umetnost vodili Ljubomir Erić, Mladen Ratković i Miroslav Živanović.
“Živimo u vremenu koje sve više zahteva integralni pristup, kako u umetnosti, tako i u drugim duhovnim disciplinama, i životu uopšte. Sve je tanja granica, na primer, između nauke i umetnosti. Apstraktna umetnost je oslobodila umetnost primitivne uloge da predstavlja, imitira prirodu i prirodne oblike, i omogućila joj da progovori sopstvenim, likovnim jezikom. Sam likovni jezik postao je nosilac univerzalnih značenja i izvor beskonačne kreativne potencijalnosti. Zbog toga je relativno lako prelaziti iz jedne likovne discipline u drugu, jer su u pitanju iste ili slične forme, identična morfologija, formalna organizacija izražena u dve, tri, pa i četiri dimenzije”, kaže Belić, čija knjiga sadrži više od 20 reprodukcija radova srpskih i svetskih umetnika.
Milija Belić (1954), slikar, skulptor i teoretičar umetnosti, diplomirao je slikarstvo na Fakultetu likovnih umetnosti u Beogradu 1978. godine, a odbranio je potom 1994. godine sa najvišom ocenom doktorsku tezu na Sorboni i stekao titulu doktora umetnosti i nauka o umetnosti Pariskog univerziteta.
Izlagao je na velikom broju samostalnih i kolektivnih izložbi u zemlji i inostranstvu. Objavio je više teorijskih i esejističkih knjiga o modernoj umetnosti.
Belićeva dela nalaze se u kolekcijama Nacionalne biblioteke u Parizu, Muzeja Satoru Sato u Japanu, Muzeja savremene umetnosti u Beogradu, Kulturnog centra Srbije u Parizu, Biblioteke grada Beograda i drugim.
Belićeve slike, skulpture i video-instalacije, nastale tokom poslednjih desetak godina, tokom ove jeseni predstavljene su na izložbama u Budvi, Parizu, Oklandu, Grenoblu, Kini i Beogradu.
(SEEcult.org)
