Preminula Jadranka Stojaković
Pevačica i kantautorka Jadranka Stojaković, jedna od najpopularnijih na prostoru bivše Jugoslavije, preminula je 3. maja u Banjaluci u 66. godini, posle duge i teške bolesti.
Jadranka Stojaković je preminula u Domu za stare “Karitas”, gde je živela poslednjih godina, bolujući od multipla skleroze. Još nisu poznati detalji sahrane, preneli su banjalučki mediji.
Preminula je svega desetak dana uoči svetske premijere dokumentarnog biografskog filma “Jadranka”, u režiji Branka Lazića, koja će biti održana na 9. festivalu Beldoks u Beogradu, a zbirka je fragmenata iz njenog života, ispričanih iz bolesničke postelje tokom trogodišnje borbe sa neizlečivom bolešću. Lazićev film prikazuje Jadranku Stojaković kao pevačku zvezdu, slikarku, izbeglicu i onda apatrida, voljenu pesnikinju nesrećno zaljubljenih, koja će ostati zapamćena po hitovima “Sve smo mogli mi”, “Što te nema”, “Ima neka tajna veza”, “Čekala sam”, “Muzika je svirala”… Film otkriva i manje poznate detalje o tome koliko je volela žestok gitarski zvuk, eksperimentalnu i ambijentalnu muziku, Džeksona Poloka…
Uprkos teškoj bolesti, Jadranka Stojaković je i nastupala do pre nekoliko godina, a jedan od najeemotivnijih koncerata održala je početkom maja 2011. u Domu sindikata u Beogradu, u okviru “Dana Sarajeva”. Beogradskoj publici, koja ju je pozdravila stajaćim ovacijama, obećala je bila ponovni dolazak. Izrazila je i nadu da će sledeći put doći u “pravim cipelama”, a ne u patikama. Predstavila je tada i deo repertoara sevdalinki, poput pesme “Kad ja pođoh na Bembašu”, kao i nekoliko pesama na japanskom jeziku, a prepričala je i delove uzbudljive karijere, počev od koncerata po nemačkim klubovima krajem 60-ih, u kojima je nastupala sa grupom svog ujaka, tromboniste Vukašina Radulovića, preko učešća na protestima protiv rata u Vijetnamu, do odlaska u Japan.
Jadranka Stojaković, Dom sindikata, Beograd, 2011, foto: SEEcult.org
Rođena je 24. jula 1950. godine u Sarajevu, gde je diplomirala 1981. na Akademiji likovnih umetnosti, Jadranka Stojaković je krajem 70-ih počela da se bavi obradom sevdalinki, kao i poezije Desanke Maksimović, a komponovala je i muziku za emisije za decu na TV Sarajevo.
Karijeru u Japanu započela je 1988. godine, nakon što je primećena 1984. godine na 14. Zimskim olimpijskim igrama u Sarajevu za koje je napisala bila uvodnu temu.
U Japanu je živela i radila više od 20 godina, a nakon što se povredila na jednom koncertu 2009. godine, vratila se u BiH.
Sarađivala je sa mnogobrojnim muzičarima, među kojima su i producent i pijanista Sakamoto Ryuichi, gitaristi Miroslav Tadić i Kido Natsuki, producent i violinista Walter Quintus, bubnjar Mark Naussef, harmonikaš Howard Levy, grupa tradicionalnih udaraljki “Kodo”… U Japanu je osnovala bila i grupu Space Lab, sa kojom je nastupala koristeći i tradicionalne instrumente Balkana i Japana.
Poslednjih godina bila je prisutna u javnosti uglavnom kroz priče o teškoj bolesti koja joj je oduzimala sve više snage. Posećivali su je i prijatelji sa muzičke scene širom regiona, a nedavno je glumac Petar Božović održao humanitarno veče za nju, odigravši svoju monodramu.
Svojevremeno je izjavila da je “tužno što je na mladoj generaciji ostalo da se bavi uspostavljanjem veza prekinutih ratom”, ali je istakla da ima poverenja u pametne mlade ljude. “Žao mi je što na Balkanu ljudi ne poštuju nove generacije”, rekla je Jadranka Stojaković, koja će nastupiti u Beogradu uprkos povredi od pre dve godine u Japanu od koje se još nije oporavila.
(SEEcult.org)
