Finale Mangelosa 2016.
Izložba finalista nagrade “Dimitrije Bašičević Mangelos” za 2016. godinu biće otvorena 20. juna u galeriji Remont, kada će biti poznato i ko je od petoro mladih umetnika dobio to prestižno priznanje koje podrazumeva rezidencijalni boravak u Njujorku i samostalno predstavljanje u Beogradu.
U finalu su Kristina Benjocki iz Zrenjanina, Mia Ćuk iz Novog Sada i Bogomir Doringer, Nina Simonović i Mihailo Vasiljević iz Beograda, koji će se 20. juna predstaviti žiriju u formi intervjua. Nakon toga će žiri doneti konačnu odluku i saopštiti je na otvaranju izložbe.
Remont – Nezavisna umetnička asocijacija i Fond “Ilija & Mangelos” organizuju 15. put dodelu nagrade "Mangelos", a o dobitniku/ci odlučuje žiri koji čine istoričarke umetnosti Ana Bogdanović (Odeljenje za istoriju umetnosti Filozofskog fakulteta, Beograd), Milica Pekić (kustoskinja, Kiosk - platforma za savremenu umetnost, Beograd), Ivana Vaseva (freelance kustoskinja, Skoplje) i Suzana Vuksanović (kustoskinja Muzeja savremene umetnosti Vojvodine, Novi Sad) i umetnik Marko Marković, dobitnik nagrade “Mangelos” za 2015. godinu.
Finalisti "Mangelosa" su odabrani među 35 kandidata koji su se prijavili na konkurs, a svi su izlagali do sada i samostalno i grupno, kako u Srbiji, tako i u inostranstvu. Među njima je i dvoje prošlogodišnjih finalista.
Kristina Benjocki predstaviće na izložbi ambijentalni rad koji ccine dve celine – “Study of Focus” (tapiserija, 2014) i “Untitled Monuments” (instalacija, 2011).
Kristina Benjocki, Study of Focus, instalacija sa deset tapiserija, vuna i metal, 2014.
Instalacija “Study of Focus” posmatra tradiciju tapiserija i štampanje užbenika istorije kao dva paralelna fenomena koja se mogu razmatrati u međusobnom odnosu - tapiserija i udžbenici podrazumevaju varijacije u pristupu ilustraciji, naraciji i interpretaciji događaja.
“Study of Focus” polazi od udžbenika istorije objavljenih u periodu između 1950. i 2010. u Srbiji, uzimajući u obzir reprodukcije fotografija. Rad istražuje promene u načinu interpretacije i ilustracije Drugog svetskog rata, a registar ilustracija udžbeničke građe, u formi i sadržaju, značajan je za razumevanje kasnijih različitih tumačenja među istoričarima u regionu. Umesto prikaza opštih traumatskih mesta, fokus je usmeren na sam proces učenja gde podvalčenje kao proces izdvajana bitnog, tragovi mastila ili oštećenja u papiru formiraju nove kompozicije.
Instalacija “Untitled Monuments” (svetlo, vitrina, skulpture od betona) realizovana je u saradnji sa Narodnim muzejem u Zrenjaninu kao reakcija na problem organizacije arhiva i u tom smislu problema sagledavanja bliže i dalje prošlosti. Termin suvišna građa je neformalan naziv za one predmete i objekte koji se sticajem okolnosti nalaze u arhivskom limbu. Uzimajući u obzir ljudske pršljenove (period 16/17 vek) - suviše oštećene, rasparene ili prosto na rubu raspadanja, rad ukazuje na ambivalentan status ljudskih ostataka i njihovu ulogu u konstrukciji istorijskih narativa, naročito u kontekstu prostora bivše Jugoslavije.
Kristina Benjocki, Untitled Monuments, instalacija sa vitrinom, svetlom i skulpturama u betonu, 2011.
Kristina Benjocki, rođena 1984. godine u Zrenjaninu, završila je, nakon osnovnih studija na Fakultetu likovnih umetnosti u Beogradu i na Gerrit Rietveld akademiji u Amsterdamu, i magistarske studije na Kraljevskoj akademiji i Kraljevskom konzervatorijumu u Hagu (2011).
U multidisciplinarnoj praksi istražuje mehanizme sećanja i zaboravljanja u kontekstu bivšeg Istoka i Zapada. Trenutno je na rezidencijalnom boravku na Jan van Eyck akademiji u Mastrihtu, gde priprema film i knjigu o istoriji Kaner brda koje je bilo nacistička baza za sklapanje V1 i V2 raketa, za vreme Hladnog rata NATO štab za ratne operacije, ali i prostor u kojem je 1992. godine ratifikovan Mastrihtski ugovor o Evropskoj uniji koji je stupio na snagu 1993.
Skorašnje izložbe Kristine Benjocki su: In search of...peripheral practices u JVE galeriji u Mastrihtu (Vincent van Velsen) i This is the time. This is the record of the time u Stedelijk Museum Buro u Amsterdamu… Kristina Benjocki priprema izložbe: Please Empty your Wallets u Muzeju moderne i savremene umetnosti u Rijeci, Social Contract u prostoru Izolyatsia u Kijevu i Material Witness u Karst fondaciji u Plimutu.
Kristina Benjocki, Canner cave Allegory, kadrovi iz filma, 2015-2016.
Mlada novosadska umetnica Mia Ćuk (1988) bila je finalistkinja “Mangelos” nagrade i 2015. godine, a na izložbi finalista za 2016. predstavlja rad “Eikaiwa” (fotografije, lightbox, 2014 - u toku).
Eikaiwa (英会話), u prevodu sa japanskog “konverzacija na engleskom jeziku”, predstavlja sistem učenja jezika preko Skajpa koji nude mnogobrojne kompanije u Japanu. I sama umetnica u protekle dve godine radi u jednoj od vodećih takvih kompanija, prihvatajući korporativne uslove i obesmišljenu komunikaciju kao pravila igre, kako bi problematizovala ideju institucionalizovanja jezika kroz stereotipe i obrasce, banalizovanje znanja i usmeravanja lekcija ka sistemu praznog bodovanja.
“Sam početak rada u ovakvoj kompaniji označava dobijanje jedinstvenog broja, u mom slučaju f2172. Nemam profesionalne kvalifikacije za ovakav rad, a sa druge strane, nikakva učionica ne postoji. Sistem Eikaiwa osmišljen je tako da u velikoj meri negira ili neutrališe postojanje realne ličnosti, profesori i studenti koriste pseudonime, a svaka komunikacija van časova strogo je zabranjena. Lični prostori u kojima se nalazimo time postaju zabranjeno područje, geografski izolovano/nedefinisano, ali čvrsto utvrđeno politikom kompanije. Drugi plan sistemom zabrana postaje nevidljiv, nekonstruisan nosilac tragova realnosti i svakodnevnog postojanja. Kroz njega saznajem ko su zapravo ljudi sa kojima radim, i šta se nalazi iza ideje samoreprezentacije ugrađene u predvdiv govor”, navela je Mia Ćuk.
Mia Ćuk, Eikaiwa, fotografije na lajtboksovima, 2014 -
Fotografije su nastale kao direktan kontakt kopije prostora, upotrebom printskrina u momentu kada studenti na kratko napuste scenu. Na taj način sliku gradi ne samo ono vidljivo, već i brzina protoka informacija sa obe strane, tj. vreme, koje deluje protiv kvaliteta i razgrađuje sliku.
Mia Ćuk je osnovne studije fotografije završila na novosadskoj Akademiji umetnosti. Diplomu mastera fotografije stekla je na univerzitetu Vestminster u Londonu, u klasi profesora Dejvida Bejta.
Učestvovala na brojnim izložbama u Srbiji i inostranstvu.
Dobitnica je stipendije “Dositeja” Fonda za mlade talente Srbije za postdiplomske studije u inostranstvu. Jedan je od osnivača platforme Dust Studies, gde sa grupom umetnika sarađuje na istraživanju prostora grada, njegovih nepredviđenih površina i zaboravljenih detalja.
Mia Ćuk, Eikaiwa, fotografije na lajtboksovima, 2014 -
Bogomir Doringer učestvuje na izložbi videom radovima “Tamna materija - Slučaj broj 2” (2016) i “Ja igram sam” (2016).
“Tamna materija - Slučaj broj 2” je nastavak dugogodišnje saradnje Doringera i austrijskog umetnika Bernda Opla. Nadrealne Oplove transformacije arhitekture malih struktura - najčešće modela za filmski set, nadovezuju na Doringerov projekat “Gostoprimstvo” i njegova istraživanja u oblasti upotrebe vojnog materijala ferofluida kao umetničkog materijala u kreiranju ornamenata koji postoje samo u magnetnom polju.
“Tamna materija - Slučaj broj 2” je skup snimljenih, posebno osmišljenih soba čije precizno izračunate dimenzije dozvoljavaju transformaciju fluida u magnetnom polju, a umetnici su fokusirani pre svega na prazne prostore isčekivanja, tranzicije, neizvesnosti. Video materijal podseća na 3D renderovane arhitektonske projekte koji sve češće konstruišu i najavljuju promenu sadašnjosti. Zbog medijskog karaktera, prezentacije postaju deo kolektivnog sećanja čak i kada se projekti ne realizuju.
Bogomir Doringer, Tamna materija, ambijentalna instalcija, film, objekat, saradnja s Berndom Oplom, 2009 -
Sledeći lična iskustva života u Srbiji i Holandiji, fascinaciju klabingom, kao i dinamikom javnog okupljanja, Doringer je inicirao kolaborativni i interdisciplinarni umetnički istraživački projekat “Ja igram sam - Klub kao organizam za istraživanje društvenog narativa”. Osmišljen kao pokretna laboratorija koja putuje svetom u nameri da uzima reprezentativne uzorke različitih klupskih događjaja, ujedinjujući eksperte iz oblasti umetnosti, socijalnih i prirodnih nauka, projekat ima za cilj da istraži kako izvesni obrasci ponašanja, interakcije individua i grupa u jednom specifičnom mikrookruženju mogu da nešto više kažu o savremenim kulturnim i društvenopolitičkim sistemima. Izloženi video je trejler sastavljen od snimaka prvog posmatranog uzorka, gej žurke Fun House Party u Amsterdamu.
Pored Doringera, u projektu učestvuje i bioinženjer prof. ass. Bojana Gligorijević, istraživač partner i specijalista mikroskopije (Templ universitet, SAD) i filmski stvaralac i istraživač Jelena Rosić (Aalto universitet, Finska).
Bogomir Doringer, Ja igram sam, istrazivački projekat, film, fotografija , instalacija 2015 -
Rođen 1983. u Beogradu, Doringer je diplomirao na Gerit Ritveld akademiji u Amsterdamu, gde je stekao i master diplomu na Filmskoj akademiji na kojoj je specijalno bio pozvan da počne svoj projekat “Gostoprimstvo” (Hospitality). Doringer se u projektima bavio društveno-političkim temama i fenomenima koji su prisutni u medijima. Njegovi projekti nastaju na različitim platformama, podeljeni na elemente koji funkcionišu nezavisno ili zajedno, suprotstavljajući različite grupe učesnika. Sebe vidi kao pripovedača “neželjenih priča”, istraživanja društvenih fenomena.
Projekti na kojima radi okupljaju stručnjake u oblasti zakona, nauke, tehnologije i uvek su izgrađeni na dugom istraživačkom radu.
Doringer aktivno izlaže i predaje, najčešće u Amsterdamu i Beču.
Društveni fenomen “Faceless”, koji je identifikovao i predstavio u formi izložbe koja je okupila više od sto umetnika i modnih dizajnera, na leto 2017. godine će se naći kao specijalna akademska publikacija u izdanju Univerziteta primenjenih umetnosti u Beču.
Bogomir Doringer, Hospitality, video instalacija, 2012.
Nina Simonović učestvuje na izložbi finalista “Mangelosa” radovima koji pripadaju seriji “Hesitations”, koja se trenutno sastoji od pet crteža na papiru, dimenzija 150x150 cm i deset digitalnih printova različitih dimenzija.
Digitalne crteže je gradila postupno, uvek iznova duplirajući i repozicionirajući jednostavani element od kojeg je krenula (kvadrat).
“Pratila sam zamišljeni red. Želela sam da napravim konstantnu, ritmičnu i vibrirajuću strukturu, koja bi vremenom progresivno rasla i širila se. Kasnije sam ove digitalne crteže iskoristila kao modele za crteže u papiru, koje sam napravila manuelno perforirajući iglom površinu medijuma. Svaki od crteža predstavlja jedan spor fragment vremena. S jedne strane interesovanje za vreme i trag, i s druge strane za zvuk, vibraciju, kretanje, kao i preispitivanje kreativnog procesa, su ono sto u kontinuitetu nalazi izraz u mom radu. Forma je svedočanstvo performativnog procesa u kom radovi nastaju, a odlikuju je sinhronost nula i jedinica, racionalnog i osetnog, brzog i sporog, intimnog i političnog, buke i tišine, digitalnog i fizičkog, agresivnog i nežnog, prisustva i odsustva|, navela je Nina Simonović.
Nina Simonović, izložba Hesitations, Galerija U10, 2015.
Nina Simonović, rođena 1984. godine u Beogradu, diplomirala je na beogradskom FLU 2010. godine, a kao stipendistkinja francuske vlade usavršavala se na École Nationale superieure des beaux-arts u Parizu i pohađala master studije iz oblasti teorije umetnosti na École des Hautes études en sciences socials u Parizu. Od 2007. godine redovno izlaže.
Među skorašnjim samostalnim izložbama Nine Simonović su Hesitations u Umetničkom prostoru U10 u Beogradu i Resonance u Galeriji FLU u Beogradu. Grupno je izlagala, između ostalog, na izložbama Constellation u Kulturnom centru Srbije u Parizu, Yes to all u Galeriji Treize u Parizu, Facing Belgrade u Luis Leu u Karlsrueu…
Nina Simonović je bila finalistkinja Henkel Art Award za 2010. godinu, a trenutno živi u Parizu.
Nina Simonović, izlozba Hesitations, U10, 2015.
Rad Mihaila Vasiljevića, koji je bio finalista "Mangelosa" i 2015. godine, predstavljen je ovog puta foto-instalacijom koja je deo projekta “Infracrveno” i fotografijama iz serije “Topografija Beograda”.
Rad “Infracrveno” sastoji se od fotografija reklamnih letaka Srpske napredne stranke, snimljenih infra-crvenim filmom koja beleži nevidljive delove svetlosnog spektra. Naziv “Infracrveno” sugeriše nešto što dolazi posle (kolokvijalno) "crvenog" socijalističkog režima, odnosno novu političku paradigmu koja u različitim inkarnacijama traje od 1989. godine.
Ustanovljeni post-jugoslovenski diletantizam i politički uspeh koji ga prati sažeti su u predstavi paradoksalnog simbola koji pogrešno predstavlja zastavu Srbije.
Mihailo Vasiljević, Infracrveno, 2015.
Započet kao istraživanje arhitekture, projekat “Topografija Beograda” sastoji se od detaljnih, naizgled objektivnih fotografija Beograda. Dramatična i uglavnom problematična rekonstrukcija Beograda koja traje od 80-ih godina jedan je od glavnih motiva te serije fotografija na kojima su predstavljene pojedinačne građevine, trgovi, raskrsnice i ulice.
Vasiljevićev rad može se razumeti kao komentar i kritika, ali pre svega ostaje dokument o gradu čija se istorija i sudbina svode na promenu koja je retko imala pozitivan ishod.
Mihailo Vasiljević, Budimska, 2014, iz serije "Topografija Beograda", 2011-2016.
Vasiljević je rođen 1981. godine u Beogradu, gde je diplomirao 2005. godine na Katedri za fotografiju Akademije umetnosti BK, a master studije Teorije umetnosti i medija završio je na Univerzitetu umetnosti u Beogradu 2009.
Izlagao na brojnim samostalnim i grupnim izložbama. Piše o različitim aspektima fotografije, a od 2009. godine radi kao predavač na Katedri za fotografiju na Novoj akademiji umetnosti u Beogradu.
Sa fotografom Ivanom Petrovićem osnovao je 2011. godine Centar za fotografiju, nezavisno udruženje osnovano u cilju istraživanja fotografije kao društvenog fenomena u najširem smislu.
Osim što je bio u finalu “Mangelosa” i za 2015. godinu, dobitnik je nagrade “Different Worlds” za mladog savremenog umetnika fotografije u Ljubljani 2015.
Mihailo Vasiljević, Savamala 2, 2016, iz serije Topografija Beograda
U najužem krugu razmatranja kandidata za izbor u finale "Mangelosa" za 2016. godinu bili su i Žarko Aleksić, Bojana Knežević i Andrea Palašti. Žiri je kao posebno zapažene naveo i prijave Dragana Bibina, Lidije Delić, Maje Đorđević, Nemanje Lađića, Borisa Lukića, Sonje Radaković, Tijane Radenković, Ivane Ranisavljević, Luke Kneževića Strike, Marka Tirnanića i Julije Zaharijević.
Nagrada “Dimitrije Bašičević Mangelos” dodeljuje se za osoben i izvanredan višegodišnji umetnički rad, koji podrazumeva zaokruženo kritičko i estetsko promišljanje i realizaciju u kontinuitetu, a namenjena je umetnicima do 35 godina života, koji se aktivno bave umetnošću.
U organizaciji Remonta – nezavisne umetničke asocijacije iz Beograda i i Fonda “Ilija & Mangelos” iz Novog Sada, nagrada "Dimitrije Bašičević Mangelos” podrazumeva osmonedeljni studijski rezidencijalni boravak u Residency Unlimited u Njujorku, kao i samostalnu izložbu u Beogradu.
Na konkurs su mogli da se prijave državljani Srbije, kao i umetnici koji nisu državljani Srbije, ali čiji su umetnički razvoj/profesionalni angažman vezani za umetničku scenu u Srbiji. Uslov je bio i da imaju najmanje tri godine profesionalnog/izlagačkog iskustva, a poželjno je bilo da imaju završene najmanje osnovne studije.
Nagrada “Dimitrije Bašičević Mangelos” nazvana je nazvana imenom značajnog umetnika, rodonačelnika konceptualne umetničke prakse i istoričara umetnosti sa prostora bivše Jugoslavije.
Nagrada “Mangelos” dodeljuje se u saradnji sa Residency Unlimited i uz podršku Trust for Mutual Understanding (Njujork), a deo je mreže YVAA (Young Visual Artists Awards) koja deluje u svim zemljama na prostoru bivše Jugoslavije, kao i u Albaniji, Bugarskoj, Češkoj i Slovačkoj.
Radove prijavljenih kandidata moguće je videti na sajtu nagrade “Mangelos”.
(SEEcult.org)
